در جستجوی ظهرهای از دست رفته

آن روزها که جوان‌تر بودم، جوان بودم، همیشه به خودم و دوست‌های نزدیکم می‌گفتم اگر روزی خانه‌ای برای خود ساختم، یک «سینما پارادیزو»ی دوم می‌سازم.
«سینما پارادیزو» اسمِ فیلمی داستانی‌ست از جوزپه تورناتوره (1988). داستانِ مردی است که در میان‌سالی یک روز نامه‌ای همراه یک حلقه فیلم به دستش می‌رسد و او با این نامه، به دورانِ کودکی‌اش در «پارادیزو» می‌رود؛ دهکده‌ای با یک سینما. این داستانِ نوستالوژیک حولِ محورِ دوستیِ بی غل‌و‌غشِ کودکی راوی با اپراتور سینما می‌چرخد؛ مردِ مهربانی که پسرک را به اتاقِ جادوییِ آپارات راه می‌دهد ...