Add new comment

آخر هفته ای که مهر را به آبان گره زد با مراسم چهاردهمین جایزه معمار و سومین جشن تهران  همراه بود.
پنجشنبه عصر مراسم چهاردهمین جایزه معمار برگزار شد. این مراسم به همت ستودنی سهیلا بسکی علیرغم بیماری طولانی او برگزار می شود. هر سال هر چند کالبد او نحیف تر می شود اما هالۀ احترام و قدرشناسی همۀ معماران از این شیرزن رسانه های معماری اوج بیشتری می گیرد.
 به او نگاه می کنم که با لوله های اکسیژن در میان جمع به احوالپرسی تک تک دوستان معمارش مشغول است و یادروزهایی
می افتم که در ابتدای زلزله بم در تدارک ساخت سرویس های بهداشتی عمومی برای زلزله زدگان، تمام روز سخت مشغول بود.
کارهای برگزیده معماران جوان، تقدیر از آنها ، نمایش فیلمی به یاد هوشنگ سیحون، حال و هوایی معمارانه در فضا  و.....

جمعه عصر به سومین جشن تهران می روم که هر سال اول آبان به همت مؤسسه تهران، مطالعات کلان شهر برگزار می شود.
 فضای باغ موزه قصر و تعامل انسان ها با کالبدی که تجربه های ناگواری درآن طی شده تأمل برانگیز است. این انسان است که به فضای کالبدی معنا می بخشد و به همین دلیل در زمان و مکان های مختلف تجربه های متنوعی بروز می نمایند.
در ابتدا فیلم مستند «تجدید حیات پایتخت» به نمایش درمی آید و سپس نوبت به حرف های مهدی علیزاده می رسد.
اسکندر مختاری در معرفی مهدی علیزاده گفت که او معماری است که هر گاه نام او طرح می شود احترام عمومی در فضا انعکاس می یابد و این ناشی از نگاه او و کارهایش به انسان و بوم است.
سپس مهدی علیزاده از چهل تکه ذهنی اش سخن گفت. جهان پولاریزه، آدم هایی که از طریق ذهن هایشان با هم ارتباط برقرار می‌کنند. از سوداگری زمین ، مالکیت زمین ، ژئوپولتیک شهر که مشکل معماری امروز ماست، نگاه به معماری ایران و ارتباط آن با شهر و مجموعه زیستی، نیاز به اختصاص فضای فردی در خانه و آیندۀ ساختمان سازی که با چاپگرهای سه بعدی متحول خواهند شد.
اسکندر مختاری درپایان حرف های مهدی علیزاده که با نمایش تصاویری از کارهای او همراه بود از پیروز حناچی که در جلسه حاضر بود خواست او یا هر مسئولی که مرتبط است امکانی فراهم کند تا 10 مسکن اجتماعی به 10 معمار برتر واگذار شود تا این معماران بتوانند ایده های خود را درباره انسان، معماری، فرهنگ، اقتصاد و اقلیم را متحقق سازند.
سپس پیروز حناچی از اعضاء هیئت مؤسس مؤسسه دوکومومو ایران به معرفی این مؤسسه پرداخت.

مؤسسه دوکومومو 
Documentation and Conservation of buildings, sites and neighborhoods of the Modern Movement
نهادی بین المللی است که از 1988 در زمینۀ مستند سازی و حفاظت از آثار معماری مدرن و معاصر فعالیت می کند. مقر آن ابتدا در هلند (Eindhoven) سپس از 1990  در پاریس و از  2010در  بارسلون و از 2012  در لیسبون است.
هفتاد کشور جهان عضو این مؤسسه هستند و ایران در 19 مرداد 1391 به عضویت آن درآمد.
نهاد علمی و فرهنگی و غیر دولتی دوکومومو دارای کمیته های تخصصی ثبت، فناوری، شهرسازی ومنظر، آموزش و تئوری و پایداری است.
اعضاء مؤسس این نهاد در ایران عبارتند از ایراج اعتصام، سعید ایزدی، محسن حبیبی، سعید حقیر، پیروز حناچی، بیژن شافعی، محمد حسن طالبیان، منصور فلامکی، مصطفی کیانی، اسکندر مختاری، حامد مظاهریان و هادی نادری.
حناچی سپس با توجه به محل جلسه (باغ موزه قصر) خاطرات خود را از زمان بحث در مورد آینده این مجموعه یاد آور شد و احضار داشت که مجموعه هایی این چنینی در تهران نشانه یک عزم سیستماتیک نیست بلکه هرجا فرد یا گروهی با استفاده از شرایط دست به اعمال خردمندان‌ای در جهت منافع دراز مدت شهر می زنند که این حرکت ها با نوسان زیاد و پراکنده است. او همچنین از لزوم نگاه به معماری مدرن بعنوان بخشی از میراث و ارزش های معماری ما که باید مستند نگاری و حفاظت شوند یاد کرد.
حناچی همچنان به ضرورت مستند نگاری و حفاظت از معماری صنعتی ایران که متأسفانه در سالهای اخیر به آن برخورد مناسبی نشده تأکیدکرد. از جمله از تجربه های مثبت فرهنگسرای بهمن، کارخانه ای در تبریز و از تجربه منفی تخریب کارخانجات نساجی اصفهان که متأسفانه اکثراً تخریب شدند.