Add new comment

معمارنت- شصت و نهمین گفتمان هنر و معماری با موضوع میراث معماری مدرن چهارشنبه 22 آذرماه در موزه هنر امام علی برگزار می‌شود.
در شصت و نهمین گفتمان هنر و معماری، ارزش‌های جهانی معماری مدرن تهران، توسط خانم‌ها دکتر ترانه یلدا، مهندس ماندانا یزدان شناس و مهندس نگین معتمد مورد بحث و بررسی قرار می گیرد که با سخنرانی آقای مهندس کاوه مهربانی و نمایش فیلم همراه است. همچنین کتاب این نشست راس ساعت 16 توزیع می‌شود.
معماری ارائه شده در این نشست، معماری‌های مدرنیستی بومی شده‌ای هستند که در فاصله سال های  1920-1970، با کیفیت معمارانه، همه خیابان‌ها و کوچه‌های تهران را ساختند و هویت تازه‌ای به آن بخشیدند.
در بعد شهری، کمتر مورد مشابهی را در چنین مساحتی و در این طیف از سبک ها و خلاقیت‌های فردی و درون سبکی می توان یافت. جزئیات طراحی شده و حضور صنعتگری یکی از معیارهای ارزشمند بودن هر دوره معماری است. در این دوره، تهران شاهد پیدایی این ارزش ها در معماری خود می باشد. میراث معماری مدرن، مدت زمانی است که موضوع حفاظت قرار گرفته و حتی در حوزه شهری، به ثبت میراث جهانی یونسکو در آمده است. که از آن جمله می توان از ثبت جهانی شهر برازیلیا، شهر لوهاور، مجموعه با هاوس دسا و تک بناهایی در شهر اوترخت نام برد.
انجمن مفاخر معماری بانی این جلسات در توضیح موضوع این نشست شرح داده است که جریان معماری معاصر ایران را باید بخشی از تحولات فرهنگی – اجتماعی دو قرن اخیر در ایران به حساب آورد که بر اساس آن تجددطلبی و دستیابی به توسعه نظامی، صنعتی، آموزشی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، سر لوحه آرزوها و اهداف روشنفکران قرار گرفت. تاسیس نخستین مدرسه ایرانی به سبک نوین، با اداره و به دستور میرزا تقی خان امیرکبیر در سال 1299 ه.ق سرآغاز تغییرات در ذائقه معماران ایرانی، برای رسیدن به تجربیاتی نو، در خلق و فضاهای معماری است. تلفیق معماری اروپایی با دانش معماری تاریخی ایران، ابتدا در کاخ‌های سلطنتی و سپس در خانه‌های اعیان و رجال، از سوی معماران ایرانی تجربه شد. به تدریج و با پیمودن گام های جدید در راه دستیابی به توسعه، سهم معماری اروپایی بیشتر و سهم معماری ایرانی رو به کاهش گذاشت. سبک معماری مدرن، با دستاوردی جهانی و تاریخ گریزی در نسل جدید معماران تحصیلکرده ایرانی از دهه 1920 م به بعد، رویکرد به معماری گذشته ایران را به طور کامل کنار گذاشت و معماری ایران به بخشی از معماری جهانی پیوست.