به تعبیرِ بسیاری از بزرگان، معماری یعنی زندگی. معماری، امروز، بسیار فراتر از ساختمان و عملکرد و این‌جور حرف‌ها است. امروز، در دنیا صحبت از استقلال کامل معماری به عنوان یک سیستم خود‌سازنده است. با چنین فرضی، معماری نه تنها تحت قیمومیت ساختمان نیست (قیمومیتی که در ایران هنوز شاهدش هستیم)، بلکه از قلمرو هنر هم مستقل شده و خود سیستمی کامل و خودسازنده تلقی می‌شود. با این حال، با تمام تنوعِ نگرش به معماری، همه می‌پذیرند که معماری یعنی زندگی. یعنی بازی و بازیگوشی. یعنی ساختن و لذت‌بردن. یعنی قدرتِ خلق شرایطی نا متعارف برای حل مشکل یا بحرانِ پیشِ رو. این‌ها نظرات معماران بزرگ خودی و خارجی است. من این جملات را از نوشته‌ها و سایت‌های آدم‌هایی چون «آنا هرینگر»، «وینکا دبلدم» و «پیتر آیزنمن»‌ بیاد دارم و نقل می‌کنم. ضرورتی در دادنِ ارجاع نمی‌بینم چون حرف‌های نامتعارفی نیستند.

این مقاله قصد آن دارد تا با پیش کشیدن پرسش هایی در زمینه ی ماهیت و ویژگی های هنر،بنیان های فکری فعالان حوزه ی هنر و به طور مشخص موسیقی را مورد چالش قرار دهد.مباحثی نظیر هنر خوب و هنر بد،هنر فاخر و هنر تجاری و نقش اجراکننده ی اثر موسیقی در به وجود آمدن فرایند آفرینشگری هنری،موضوعاتی ست که پیش از پرداختن به آن ها باید به سؤالات اساسی تری پاسخ داد و نخست به تعاریف واژه های توضیح دهنده ی مفاهیم مورد نظر پرداخت.