Add new comment

شهرداری منطقه دوازده، همراه با سازمان زیبا‌سازی شهر تهران، متولی برنامه‌ای هستند با نام «جاودانه‌ها» که به مناسبت عید غدیر از 30 شهریور تا اول مهر در «پیاده‌راه تاریخی باغ‌ملی (میدان مشق)» از ساعت 30/19 هر شب اجرا می‌شود و در آن قطعاتی از موسیقی سمفونیک مرتبط با دفاع مقدس توسط گروه موسیقی استاد مجید انتظامی بصورت زنده و با ارکستر و گروه کر کامل (شاید بیش از هشتاد هنرمند) و با خوانندگی سالار عقیلی اجرا می‌شود. در انتهای برنامه هم، ویدئومپینگ بر روی بدنه بنای تاریخی قراق‌خانه اجرا می‌شود.

اگر گفتم این اتفاق از نمونه‌های مشابه پیشین غنی‌تر و زیباتر است، به چند دلیل است:

نخست مکان اجرای برنامه. محیطی تاریخی و زیبا با حافظه‌ای از دوره ناصری تا پهلوی. مکانی با بناهای مرمت‌شده و فاخر که نشان‌دهنده زیبایی اجتماعی ما ایرانیان و فخر تاریخی ما است. دیگر لازم نیست تاریخ معماری را فقط با کاهگل نشان دهیم. ما در طول تاریخ، زندگی و خانه و عمارت‌های باشکوه هم داشته‌ایم، همیشه در خانه‌های گلی سر نکرده‌ایم. همان‌گونه که ما حافظ و فردوسی را در کنار خیل عظیم مردم عادی داشته‌ایم. وقتی ارکستر بزرگ در سکوی چسبیده با عمارت باشکوه شهربانی کل کشور (که امروز تابلو وزارت امورخارجه را دارد) با تعداد زیادی از هنرمند به اجرای برنامه می‌پردازد، ترکیب موزونی از تاریخ موسیقی و تاریخ معماری ما را نشان می‌دهد.

دومین نکته در این برنامه، که امیدواریم هرگز فراموش نشود و دست‌کم گرفته نشود، حضور گروه ارکستر مجید انتظامی و اجرای ارکسترال قطعات موسیقی بود. متاسفانه عادت داشته‌ایم در چنین مناسبت‌هایی در سطح شهر، شاهد اجرای برنامه توسط یکی دو مجری به اصطلاح معروف تلویزیونی با اجراهای ضعیف و عموما لب‌خوانی خوانندگانی باشیم که حتی لباس‌پوشیدن هایشان هم نشانی از تفاخر و هنرمندی ندارد. ما در جای‌جای شهر در مناسبت‌های مختلف شاهد چنین برنامه‌های سبک و بی‌محتوا و وقت تلف‌کن بودیم و هستیم و جالب است که تلویزیون محترم جمهوری اسلامی ایران همان برنامه‌های بی‌مغز را ضبط و هر روز در شبکه‌های سراسری تحت عنوان «شب . . .» و غیره پخش می‌کند.

وقتی در مراسمی، ما مجید انتظامی عزیز و گروه بزرگ ارکستر و کر او را می‌بینیم که برای مردم مشتاق برنامه اجرا می‌کند و چنان زیبا و جدی اجرا می‌کند که انگار در برابر مخاطبینی در بزرگ‌ترین سالن ارکستر جهان برنامه دارد، ممنون می‌شویم که به ما احترام گذاشته می‌شود. ما شایسته چنین حداقل‌هایی هستیم. ما را نباید با شوهای مزخرف و بی‌مایه یکی دو مجری دست‌چندم و خواننده‌های نه‌چندان خواننده سرگرم کرد، ما نوادگان مولانا و سعدی و رودکی هستیم. ما دوستداران روح‌الله خالقی و چکناواریان و مرتضی حنانه‌ ایم.

این برنامه، در این مکان، برای جامعه معماری هم مبارک است. سال‌ها پیش، گروهی از بهترین مرمت‌کاران و معماران، این فضا را احیا کردند و امروز شاهدیم چه فضای مناسب و خوش‌ساختی را احیا کرده‌اند. در مرمت این بناها و فضاها به اصول فخر تاریخی و شان مکان وفادار مانده‌اند و بهترین مصالح را به ظریف‌ترین شکل اجرا کرده‌اند. امروز مردمی که به تماشای این برنامه می‌آیند می‌توانند به مهارت و هنرمندی مرمت‌گران امروز کشور شهادت دهند.

به‌هرحال، چنین اتفاق‌هایی نشان می‌دهد تهران به «حق مردم بر شهر»، کم‌کم، احترام قائل می‌شود. اگر از هیاهوی سیاسی روز بگذریم و شائبه تقریبا روشن تبلیغاتی‌بودن موضوع را به کناری نهیم، با کمی انصاف می‌توانیم قبول کنیم کاش همه تبلیغ‌ها چنین باشند. مجید انتظامی و سالار عقیلی رابط این تبلیغ باشند تا فلان شومن شلوغ‌پلوغ و کم‌مایه. بگذار فضاهای شهری ما را چنین تبلیغ‌هایی پر کنند. ما این اتفاق‌ها را می‌بینیم و تجربه می‌کنیم و از نیت بانیانش می‌گذریم.

نکته آخر این‌که، چنین برنامه‌هایی تکه‌هایی از پازل احیا و سربلندی پهنه تاریخی شهر هستند که هدف اصلی خود را مبارزه با «شب‌مرگی» این منطقه می‌داند. هرچند بدون وجود بافت مسکونی نیرومند در منطقه به‌عنوان ماهیچه‌های اصلی زندگی، نمی‌توان‌، صرفا، با چنین برنامه‌هایی شب‌مرگی را به شب‌زندگی تبدیل کرد، ولی به‌هرحال، این‌ها نیز بخش‌هایی از برنامه‌ای جامع می‌توانند باشند و باید تقدیر شوند.

برای مشاهده ادامه مطلب فایل زیر را دریافت نمائید ...