افزودن دیدگاه جدید

با سپاس از مطلب پژوهشگرانه "تاملی بر موسیقی در عصر صفویه" آقای کاوه خورابه، در مورد این که نوشته اند: "شاه اسماعیل توجهی به مسایل ذوقی و هنری از خود بروز نداد" باید بگویم شاه اسماعیل به موسیقی و در مجموع هنر بسیار علاقمند بود. او خود یک شاعر بود و اشعار آذری حماسی می سرود تا سپاه خود را برای رویاروئی با دشمن آماده کارزار کند. کتاب شعر "ده نامه" او شاهدی بر این مدعاست. بنابراین چون به ادبیات و شعر علاقه داشت نمی توانست به موسیقی بی توجه باشد. چون در روزگار صفوی شراب ایران بسیار مرغوب بود و حتا به اروپا هم صادر می شد، شاه اسماعیل هم سر به خمره می زد و در شیراز مست و لول حاکم شهر و مسئولان را در آب استخر انداخت و خنده کنان با همراهان بر اسب ها سوار و راهی پایتخت خود تبریز شدند. نگارنده در رابطه با سرگذشت شاهنامه تهماسبی مطلبی نوشتم با نام "آلمان هیتلری و شاه نامه فردوسی"و در نشریات ایران بویژه "هفته نامه نسیم جنوب بوشهر" بازتاب داشت. آدرس اینترنتی آن مطلب را در لیست مطالب وبلاگ خودم تقدیم می کنم که به خواندنش می ارزد. و دیگر این که دودمان صفوی از ١٥۰١ تا ١٧٣٦ میلادی یعنی ٢٣٦ سال بر ایران حکم راندند نه ٢٤٢ سال. در مورد موسیقی در روزگار شاه عباس یکم همان گونه که فرموده اید پیشرفت خوبی حاصل شد. سیاه قلمی از "پیترو د لاواله"به خوبی آن را در هنگام صرف شام و نواختن موسیقی در ضیافت شاهانه همراه با شراب و ظروف طلا در ١٦١٨ میلادی در کاخ اشرف (بهشهر ) مازندران نشان می دهد. اما در روزگار پدر بزرگش شاه تهماسب باید بگویم این شاه نقاش و طرفدار هنر که موجب سر برون آوردن موج هنری مدرسه هنر قزوین شد، در روزگار پیری تحت تاثیر قزلباشان که بعد از جنگ چالدران خود را طلب کار مردم می دانستند، شاه تهماسپ با موسیقی و نوازندگان کاخ قزوین روی گردان شد وگر نه در روزگار جوانی سر از پا نمی شناخت و در عروسی فرزندش با نوای دل انگیز موسیقی بلند شد و رقصید. تصدقت محمود
http://dehgani.persianblog.ir/post/77/