بزرگداشت گیتی اعتماد: بانوی خرداد

معمارنت- هشتاد و پنجمین گفتمان هنر و معماری با عنوان «بانوی خرداد» و موضوع بزرگداشت «دکتر گیتی اعتماد» برگزار می‌شود.
در این مراسم که به منوال گذشته در روز چهارشنبه از ساعت 16 تا 19 برگزار می‌شود خانم ها دکتر ترانه یلدا، مهندس انوشه منصوری و آقایان دکتر ایرج اعتصام، مهندس بهرام فریورصدری، کمال اطهاری سخن خواهند گفت.
انجمن مفاخر معماری ایران میزبان این مراسم در موزۀ هنر امام علی (ع) است، در دعوت‌نامۀ این انجمن می‌خوانیم:
 
بسیاری از رفتارها و اقدامات حرفه مندان و مدیران جامعه، متاثر از ارزش‌های اخلاقی بوده و ریشه در اخلاق دارد. عدم توجه به اصلاح روش‌ها و تغییر نگرش در مدیریت، در جوامعی مانند ایران که از یک سو، دارای بنیان‌های اخلاقی در گذشته بوده و از سوی دیگر با کشورهای پیشرفته فاصله قابل توجهی دارند، می‌تواند معضلاتی بزرگ برای رشد و توسعه به وجود آورد. به علاوه با افزایش انتظارات از حضور فرهیختگان و صاحبان اندیشه، در مسائلی چون محیط زیست، حقوق زنان و کودکان، تهیدستان و معلولان و دیگر موضوعات اجتماعی، نیاز به اصلاح روش‌های جاری بیش از پیش احساس می‌شود.
رعایت مفاهیم اخلاقی چون اعتماد، صداقت، درستی، وفای به عهد نسبت به دیگران، عدالت و مساوات و فضائل شهروندی و خدمت به جامعه و تشخیص درست از نادرست و خوب از بد، حداقل خواسته‌های جامعه، از حرفه‌مندان و اندیشمندان به ویژه در این برهه از زمان است. ضمن اینکه درک مسئولیت‌های اجتماعی به صورت عام و رعایت اصول اخلاقی به وجه خاص، بخش‌های جدائی‌ناپذیر از مباحث جامعه مدنی بوده و چهار مولفه تامین نیازهای اقتصادی حرفه مندان، رعایت قوانین و مقررات عمومی، رعایت اصول اخلاقی و مشارکت در مسئولیت‌های بشردوستانه همچنان از ضروریات بقای جامعه در حال رشد شناخته می‌شود.
هشتاد و پنجمین گفتمان هنر و معماری، به بزرگداشت یکی از شخصیت‌های این حوزه، بانوی پر تلاش جامعه معماری و شهرسازی ایران، خانم دکتر گیتی اعتماد تخصیص یافته است که سال‌های طولانی در عرصه آموزش عالی، مدیریت و حرفه، تالیف و ترجمه و پذیرش مسئولیت‌های اجتماعی، حضور و نقشی موثر و مستمر داشته‌اند، این نشست مروری دارد بر سال‌های پر فراز و نشیب زندگی ایشان.
عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش
خون انگوری نخورده، باده شان هم خون خویش
یونسی دیدم نشسته، بر لب دریای عشق
گفتمش چونی، جوابم داد    بر قانون خویش
گفت بودم، اندرین دریا غذای ماهی ای
پس چو حرف نون، خمیدم تا شدم ذوالنون خویش
زین سپس ما را مگو چونی و از چون درگذر
چون ز چونی دم زند، آن کس که شد بیچون خویش       (مولانا)