افزودن دیدگاه جدید

نشست نهم، 23 تیرماه 1395

با یاد نظام عامری، با نگاه عباس کیارستمی

می‌گویند از قاجار به این‌سو، ما معماری نداریم. می‌گویند آن‌چه که مصداق معنادار مفهومی الهی و روحانی در معماری باشد، نداریم. گفته می‌شود آن‌چه که امروز در شهرهامان می‌بینیم، نه معماری بل تقلیدی کور از ساختمان‌سازی دیگران است. می‌گویند «ترمزها را باید کشید و حرکت این ساختمان‌سازی را متوقف کرد». می‌گویند ما هنوز در چنبره جدال بین مدرنیته و سنت حیرانیم. می‌گویند ما هیچ نداریم! ما هیچ نیستیم! می‌گویند هرآنچه که می‌بینیم یک مشت دروغ است و کلک. می‌گویند به آخر خط رسیده‌ایم. باید دست‌ها را بالا ببریم و این حرفه را ببوسیم و بگذاریم کنار!

اما ما می‌گوییم چنین نیست. ما نگاه عباس کیارستمی را داریم: زندگی و دیگر هیچ! به یاد می‌آوریم کوشش پسرِ قهرمانِ «خانه دوست کجاست» را که با پایمردی در دوستی و مهربانی، یخ تنهایی را شکست. به یاد می‌آوریم دوربین مهربان کارگردان را که در خرابه‌های زلزله و از شکاف دیواری چاک‌خورده منظر زیبا و شکوفان باغ را می جوید. به یاد می‌آوریم جوانی را که در آن بلبشوی پس از زلزله، کت‌و شلوار دامادی پوشیده که برود خواستگاری. مرده‌ها که مردند! ولی زنده‌ها که هنوز زنده‌اند پس باید زندگی کنند! و به یاد می‌آوریم این جوان را در «زیر درختان زیتون»‌ که چندین‌بار متن خواستگاری را تکرار می‌کند تا دل عمه را بدست آورد! «زندگی و دیگر هیچ!». عباس کیارستمی رفت ولی به ما آموخت در این جهان و در این سرزمین،‌ با تمام کسر و کاست‌هایش می‌توان زیست و زندگی را دوست داشت. او در هیچ‌یک از فیلم‌هایش سیاهی را تقدیس نکرد. اگر از کوچه‌ای در یک روستا فیلم می‌گرفت، حتما رو کف‌پنجره‌ةای آن‌جا گلدان شمعندانی می گذاشت. چون زندگی و کوشش برای زندگی زیباست. زندگی را باید دوست داشت، چاره‌ای نیست.

نشست نهم «یکصدمعمار یکصد انتخاب» در روزهایی تدارک و برگزار می‌شود که بزرگی از جهان معماری ایران و بزرگی از جهان سینمای ایران و جهان ما را ترک کرده‌اند. ما با احترام نظام عامری، راه عباس کیارستمی را پی می‌گیریم و در کوچه‌پس‌کوچه‌های این سرزمین دنبال گوهرهای معماری ایران می‌گردیم. آن‌گونه که او در «زندگی و دیگر هیچ» کرد. همان‌گونه که او گم‌شده‌هایش را یافت، ما نیز در و گوهرهای بسیاری در شهرهای خود می‌یابیم. گوهرهایی تابان که مایه افتخار هستند. این راه را ادامه خواهیم داد و آسمان معماری ایران را پرستاره خواهیم یافت. دست تمام بزرگان معماری را می‌بوسیم و به احترامشان از جای برمی‌خیزیم، ولی دوست نداریم در ناامیدی‌هایشان شریک باشیم. نمی‌خواهیم «هیچ» باشیم. هیچ همان بهتر که مجسمه‌ای باشد بر سردر عمارتی یا باغچه‌ای، نه بیشتر.

در نهمین نشستِ «یکصد معمار،‌ یکصد انتخاب»، که روز چهارشنبه 23 تیر از ساعت 16 تا 30/18 در موزه هنرهای دینی امام‌علی (ع) برگزار می‌شود، یدالله کابلی، امیرهوشنگ اردلان، عقیل امام‌قلی، یوسف بهدری، محمدرضا جودت، خسرو سالاریان، بهروز سربندی، سهیلا صادق‌زاده، کارلین عیشو نژادیان، مهناز محمودی و انوشه منصوری به معرفی آثار برتر معماری ایران از نگاه خود خواهندپرداخت. گفتار محمدرضا جودت بصورت گفتگوی ضبط‌شده خواهدبود.

میهمانِ ویژه این نشست، یدالله کابلی خوانساری، هنرمند و چهره ماندگار خوشنویسی است که دقایقی را با مخاطبان از سلیقه معماری خود خواهدگفت. حضور او که علاوه بر خط نویسی، در حوزه نظریه و مبانی نیز صاحب نظر است، برای نشست مغتنم است.