بهار نخستین کسی بود که در آغازین سالهای سدۀ اخیر به ضرورت ساخت مقابر شعرای نامآوری چون خیام و سعدی و حافظ و دیگران پی برد و در سال 1302 خورشیدی، با نگارش دو مقاله در مجلۀ نوبهار رضا خان سردار سپه را متوجه این امر کرد. این پیشنهاد به سرعت آماج طعنه و انتقاد برخی اصحاب جراید قرار گرفت. از آن جمله ایرج میرزا که در همان ایّام قطعۀ مشهورش با عنوان «انتقاد از سازندگان آرامگاه فردوسی» را سرود:
یک وجب ساخته آخر نشود قبر حکیم
شاید از خود دو سه پارک دگر آباد کنند
روح فردوسی از این زنجلبان در تعب است