معمارنت- مدرسۀ هنر و معماری ایندوس ولی (IVS) در سال 1990 بوسیلۀ گروهی از معماران، طراحان و هنرمندان حرفه‌ای بنیان نهاده شد. کسانی که باورداشتند که شهر کراچی به مدرسه‌ای با محیطی عالیبرای رشته‌های هنر، طراحی و معماری نیازی مبرم دارد.
این مدرسه به عنوان یک موسسه غیراقتصادی و غیرانتفاعی ثبت شده و توسط کمیته‌ای اجرایی اداره می‌شود. این کمیته شامل یک مدیر اجرایی است و تحت نظارت یک هیات مدیرۀ مستقل متشکل از تحصیلکردگان ممتاز، معماران، هنرمندان، صاحبان صنایع، بانکداران و اصحاب رسانه، همچنین سه عضو پیشنهادی از سوی حکومت محلی سند کار می‌کند. نمایندگان حکومت سند حامیان مدرسه هستند.

انسان‌ها همیشه حرف‌زدن را زود یاد می‌گیرند و آن‌قدر خوب یاد می‌گیرند که هوا، زمین، کتاب‌ها و گوش‌ها را با حرف‌هایشان پر می‌کنند. اما من شک دارم به همان اندازه که حرف زدن را یاد گرفته‌باشند، «با هم حرف‌زدن» را خوب یاد گرفته باشند. در کلاس‌های دانشگاه استاد‌هایمان«برای تو» حرف می‌زنند نه «با تو». در دنیای حرفه‌ای هرکس «برای خودش» حرف می‌زند. تجسم عینی آن را می‌توانید در شهر‌ها و خیابان‌هایمان ببینید. شده‌ایم آدم‌های بی‌گوشی که یاد نگرفته‌ایمهم‌دیگر را بشنویم. شاید بهتر باشد به جای این همه پیشرفت، کمی گفتگو کردن را یاد بگیریم. من هم مانند انیشتیناز روزی می‌ترسم «که تکنولوژی از تعامل انسانی پیشی بگیرد. چنین روزی‌، جهان نسلی از احمق‌ها خواهد داشت».

معمارنت- همۀ ما کم و بیش تجربۀ‌ کارهای گروهی را در دوران دانشجویی داشته‌ایم. فعالیت‌های گروهی در خوشبینانه‌ترین حالت به تقسیم وظایف و در حالت معمول آن به سرریز شدن تمام کارها روی یک فرد منتهی می‌شود و البته جنجال‌هایی که آخر ترم بر سر اثبات بی‌کفایتیهم‌گروهیمان با استادانمان داشتیم. همین تجربه‌ها منجر به این می‌شد دانشجویان سال بالایی ترجیح دهند فعالیت‌های کلاسی و پروژه‌های کلاسی را هرچند سنگین به صورت فردی انجام دهند و کلاس‌هایآتلیه رنگ و بوی کلاس‌های تئوری پیدا می‌کند؛ هرکسی سرش به کارش خودش است و زمان کرکسیون به جای مجموع نظرات و ایده‌ها، تنها نظر یک فرد در میان است.