گفتگو

نسرین سراجی متولد 1957 در تهران و فارغ التحصیل انجمن معماری لندن (AA) است. او آتلیۀ سراجی را در 1990 در پاریس تأسیس کرد. سراجی از سال 1993 در دانشگاه کلمبیا و دانشگاه پرینستون تدریس کرده و رئیس بخش معماری دانشگاه کرنل بوده است.

معمارنت- جامعۀ معماران «سهیلا بسکی» را با مدیریت مجلۀ معمار و جایزۀ معمار می‌شناسد، در حالی که او تدریس در دانشگاه، ترجمه و نویسندگی را هم در کارنامۀ خود دارد.
بسکی متولد۱۳۳۲، تاکنون دو ترجمه زندگی‌نامه‌های «ویرجینیا ولف» و «اما گلدمن» و شش مجموعه داستان و رمان منتشر کرده است. مجموعه داستان کوتاهی از او با نام «پارۀ کوچک» برنده جایزه گلشیری در 1381 و دومین مجموعه داستان او به نام «بی بی پیک» کاندید همین جایزه در سال 1385 شده اند. دیگر کتاب‌های او «در محاق»، «گذشته ای هست که نمی گذرد»، «در حکایت ساختن مبال در بم» و «ذره» نام دارند.

معمارنت- انجمن معماران آشوری یکی از انجمن‌های تخصصی معماری است که چند تن از مهندسان معمار آشوری ایرانی آن را تاسیس کردند. معمارنت برای معرفی این انجمن و فعالیت‌هایش با ایشان قراری گذاشت و در محیطی زیبا در مجموعه ساختمان‌های انجمن آشوریان ایران که طراحی و اجرای همین گروه بود برای گفتگو پذیرفته شد. در این مجموعه در غرب تهران، با گذشتن از طرحی از دروازه ایشتار به ساختما‌نی آجری رسیدیم که ورودی آن با طاقی زیبا جایگاه انجمن معماران آشوری را نشان می‌داد. معماری دلنشین این فضا گفتگوی ما را دلپذیرتر کرد.

معمارنت: مبحثی که امروزه در ایران و به زعم من در کل منطقه وجود دارد، مبحث هویت معماری است که دو قرائت عمده در آن هست: اولی بر بازگشت به گذشته‌ی تاریخی- فرهنگی خود تأکید دارد و دومی گرایش به سوی غرب و مدرنیزه شدن دارد. گرایش سومی هم هست که بین این دو قرائت قرار می‌گیرد و به نوعی توأمان با هردوی این‌ها مرتبط است. این‌که در معماری به جایی برسیم که ضمن حفظ ویژگی‌ها و ارزش‌های گذشته‌، پاسخگوی نیازهای مدرن باشیم حرکتی است که باید به صورتی جدی توسط معماران پیگیری شود و این نه فقط مسأله‌ی ایران که مسأله‌ی تمام کشورهای منطقه از جمله اردن، مصر، سوریه، عراق، کویت، عربستان، پاکستان و هند هم هست.

هدف این شماره‌ی نشریه، که با عنوان «ایران: گذشته، حال و آینده » منتشر شده است، معرفی معماران پیشگام و مهم از طیف وسیعی از نسل‌های داخل و خارج از ایران و آثار آنها و نیز برجسته کردن امکانات بالقوه سازه‌های تاریخی ایران برای معماری معاصر جهان است. انتشار این نشریه حاصل تلاش  «سلمن گریک » و «دفنه سون گورقلو هنسل » l" و  همچنین معماران جوان ایرانی، «مهران قارلقی» و «امین صادقی» است که با همکاری استاد و مشوقشان «مایکل هنسل » در لندن به انجام رسیده است.

 هفت سال است که در دانشکده‌ی معماری و شهرسازی دانشگاه بهشتی رشته‌ای در مقطع کارشناسی ارشد تاسیس شده‌است که برخلاف دیگر رشته‌های این داشکده وجهه نظری آن غلبه دارد. رشته «مطالعات معماری ایران» که به همت جمعی از اساتید معماری و شهرسازی بنیاد نهاده شده‌است هم اکنون از رشته‌های پرطرفدار در میان دانشجویان و متقاضیان کنکور کارشناسی ارشد است. به همین علت پای صحبت موسسان و اساتید این دوره نشستیم تا برایمان درمورد این رشته جدید توضیح دهند.

معمارنت- با سلام خدمت شما و ممنون از وقتی که در اختیار ما قرار دادید، معمارنت در نظر دارد که در یک سلسله مصاحبه با پیشکسوتان و پیشگامان در چهار حوزه معماری، شهر، میراث و هنر، مسائل این حوزه‌ها را به بحث و گفتگو بگذارد؛ در همین راستا خدمت شما رسیدیم. شما را بیشتر به عنوان یکی از بنیان‌گذاران معماری مدرن در ایران می‌شناسند؛ اگر می‌شود کمی دربارۀ خودتان و بعد نگاهتان به معماری مدرن در ایران برایمان بگویید.

مهندس بهروز احمدی از معماران بنام حوزۀ معماری ایران هستند، سال 1344 وارد دانشگاه تهران و سال 1353 فارغ‌التحصيل شد. از معروفترین پروژه‌های او «ساختمان آرميتا» در خیابان بخارست و «موزه قرآن» و «نماي ساختمان جدید مجلس شورای اسلامی» است.

معماري از دوران كهن و پيش از تاريخ و از نگر کلان، همواره به اين معنا بوده كه انسان با رويكردي آفرينشگر و پويا، در جستجوي سازگاري با پيرامون زيستي خود، براي سازماندهي فضاي پیرامون خويش، با هدف پايداري زندگي بوده است. معمار (مهراز) اگر نتواند با اين معنا رابطه‌اي عقلايي برقرار كند، از معناي معماري دور شده‏ است و از اين نِگَر، معماري، موضوعی با معناي واحد و يكپارچه است.