سواحل جنوبي ايران، به تعبيري، بدترين نوع آب‌وهواي كره زمين را دارد: گرم و مرطوب اما با كمترين ميزان بارندگي. دو فصل عمده گرم و معتدل را در اين خطه مي‌توان تشخيص داد و به دليل ديرينگي اين آب‌وهوا، همه چيز، از گياه و حيوان گرفته تا انسان، با اين شرايط خو كرده‌اند.
گياهان در فصل معتدل، كه در عرض‌هاي شمالي‌تر، زمستان است، مي‌رويند و در فصل گرم ابتدا به بر مي‌نشينند و سپس، در حالي‌كه در سرحدات، رشدونمو به اوج مي‌رسد، در اینجا، دانه‌هايشان به خواب تابستاني فرو مي‌روند. حيوانات نيز چنين‌اند و انسان‌ها نيز، پيش از روزگار کنونی چنين بودند و رگه‌هایی از این رفتار را می‌توان هنوز هم در بومیان خطه جنوب یافت. انسان‌هاي بومي سواحل جنوب را مي‌توان در فصل معتدل، فعال يافت و در فصل گرم خموده، و اين امر البته در تقابل با آهنگ زندگي در سرزمين اصلي فلات ايران و به سبب موقعيت بندري و پهلوگيري اين سواحل، در تقابل با فعاليت‌هاي اقتصادي ساير جوامع انساني بود.
