آن روزها که جوان‌تر بودم، جوان بودم، همیشه به خودم و دوست‌های نزدیکم می‌گفتم اگر روزی خانه‌ای برای خود ساختم، یک «سینما پارادیزو»ی دوم می‌سازم.
«سینما پارادیزو» اسمِ فیلمی داستانی‌ست از جوزپه تورناتوره (1988). داستانِ مردی است که در میان‌سالی یک روز نامه‌ای همراه یک حلقه فیلم به دستش می‌رسد و او با این نامه، به دورانِ کودکی‌اش در «پارادیزو» می‌رود؛ دهکده‌ای با یک سینما. این داستانِ نوستالوژیک حولِ محورِ دوستیِ بی غل‌و‌غشِ کودکی راوی با اپراتور سینما می‌چرخد؛ مردِ مهربانی که پسرک را به اتاقِ جادوییِ آپارات راه می‌دهد ...
درک فاجعه‌ای که در معماری ایران رخ داده است، نیاز به داشتن تخصص معماری ندارد بلکه کافی است در خیابان قدم بزنی یا حتی از گوشه‌ای از فضای خانه خود به آن بنگری. اما آیا این فاجعه ریشه‌ای تخصصی دارد یا اقتصادی، سیاسی و اجتماعی؟
آیا جامعه معمار ما با مصالح ساخت و جزییات معماری آشنایی ندارند یا روندهای پیچیده اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، معماری ما را به این فاجعه تبدیل کرده است؟ در این شرایط، وظیفه معمار نه به عنوان یک متخصص بلکه به‌عنوان یک حرفهای چیست؟ رابطه معماری با سیاست‌ورزی چیست؟ چگونه می‌تواند جریان‌ساز باشد و منجر به تغییر شود؟ یادداشت حاضر صرفاً بازکردن مسأله‌ای است که دغدغه پاسخ به این پرسش‌ها را دارد و هر بخش آن نیازمند پژوهشی عمیق است.
منابع:
منتشر شده در مجله فرهنگی هنری تزرو
عکس از: احسان مروجی
بازهم روز معمار از راه رسید و از هر سو ندای تبریک و تهنیت بلند شد. شاید آنقدر که درباره معماری اسب سخن تاخته شده، پای عمل به رفتن گام نگذاشته است. ترس از آن است که معماری به این منوال مصداق شعر حافظ شود و عبرت آیندگان. از نگاه کسانی که دغدغه معماری دارند؛ با آن که زمان می گذرد اما کماکان نابسامانی، قوت سفره اهل حرفه است. در سالی که گذشت به روال گذشته چرخ نهاد آکادمیک بدور از نیازهای واقعی جامعه و در دور معهود خود بر تولید کمی چرخید.
ساختارهای جمعی حرفه هم، از پایین دچار یأس و بی‌تفاوتی و از بالا هم اسیر چنبره تارهای شبکه دولتی و عمومی و خصوصی ماند. شرایط اقتصادی هم به همراه کاهش بودجه‌های عمرانی، ابهام در آینده پیش رو همراه با افزایش هزینه ها، آوار اقتصاد بر فرهنگ و هنر و معماری را فزونی بخشید. با این همه هنوز جزایر منفردی به اصول حرفهای و مسئولیت اجتماعی باور دارند و همین جزایر منفردند که موجب امید به آینده و عامل ماندگاری کشتی متلاطم ساختار حرفه ما هستند.
منابع:
عکس : معماران جوان در حال اجرای طرح مسابقه معمارنت برای ارتقاء سکونتگاه‌های غیر رسمی در نیشابور
این روزها در حول و حوش معماری بحث‌های زیادی در جریان است. از بحث‌هایی کلی همچون سنت و مدرنیته، معماری و فلسفه، گسست و تداوم، فرم و عملکرد تا بحث‌های جزیی‌تر مثل امکان ارایه ضوابط برای مصالح و نما و جز آن‌ها. شاید بتوان کلیت این مباحث را ابتدا در سطح اندیشه فردی خودمان و سپس گفتگوی جمعی در بستری بین رشته‌ای، حول پیش‌نیازهای نظریه معماری به پیش برد.
اگر معماری را خلق فضا برای زندگی انسانی بدانیم، اکنون و در دورة ما، همه راه‌ها به «انسان‌شهروند» و شناخت او معطوف می‌شود. منظور از انسان‌شهروند انسانی است که در دوران جدید واجد فردیت شده و از رعیت به شهروند دارای حق تبدیل شده است. این‌که این انسان چه نیازهای کلی دارد و آیا شناخت این «انسان‌شهروند» در دوران پس از شکل‌گیری دولت – ملت‌ها می‌تواند هنر و فن معماری را به لایه‌های عمیق و پیچیده‌تری رهنمون نماید؟ از طرف دیگر آیا این شناخت می‌تواند به ماندگاری و زیست پذیری فضای مصنوع در آینده یاری رساند؟ آیا به کمک این روش می‌توان از بررسی معماری بر جای مانده، به تاریخ تمدن‌های گذشته رسید؟
پیرو فراخوان و نشست‌های توضیحی در دانشگاه نیشابور، خانه گفتمان شهر و معماری در تهران و دانشگاه سیستان و بلوچستان، گروه همکاران معمارنت برای تدارک داوری و مقدمات اجرای ارتقاء در روزهای سوم، چهارم و پنجم دی‌ماه 1397 به نیشابور سفر کردند.
در این سفر ابتدا در جلسه‌ای با حضور شورا، معتمدین و افراد دست‌اندرکار ساخت در محله 14 معصوم، ویژگی مسابقه و اهداف دوگانه مسابقه یعنی تقویت مسئولیت اجتماعی و حرفهای دانشجویان و معماران برای توجه به مسکن اقشار کم‌درآمد و یافتن سازوکار برای اجرای ارتقاء سرپناه‌های خودساخته در سکونتگاه‌های غیررسمی تشریح شد.
این جلسه که در محل دفتر توسعه محله 14 معصوم و با همکاری مهندسان مشاور بهاوند مهراز تشکیل شده بود، افراد دست اندرکار ساخت و ساز در این محله تجارب خود را به بحث گذاشته و در مورد نحوه اجرای طرح‌های منتخب داوران تبادل‌نظر شد...
ادامه مطلب...
جلسه داوری طرح های ارسالی برای مسابقه ارتقا تدریجی سرپناه خودساخته در سکونتگاه‌های غیررسمی ایران در محله شیرآباد زاهدان روز دوشنبه 17 دی ماه 1397 در تالار شورای شهر زاهدان برگزار شد.
روز یکشنبه گروه اعزامی معمارنت طی مصاحبه با دو گروه از افراد فنی محلی و بازدید مجدد از خانه‌ها و صحبت با صاحبان خانه‌ها، یکی از گروه‌های اجرایی فنی که شناخت بیشتری از مشکلات محلی و سوابق کار مشابه را داشتند طبق نظر شورایاران و دفتر تسهیلگری محله انتخاب نمود و مقرر شد پس از انتخاب طرح های ارتقا، کار را شروع نمایند...
ادامه مطلب...
5عدد پرتره خانه‌های هدف در محله شیرآباد زاهدان جهت طراحی ارتقاء تدریجی در مسابقه«طراحی ارتقاء تدریجی سرپناه خودساخته در سکونتگاه‌های غیررسمی ایران» به شرح زیر اعلام می‌شود:
1- پرتره و فیلم خانه شماره 1 محله شیرآباد
2- پرتره و فیلم خانه شماره 2 محله شیرآباد
3- پرتره و فیلم خانه شماره 3 محله شیرآباد
4- پرتره و فیلم خانه شماره 4 محله شیرآباد
5- پرتره و فیلم خانه شماره 5 محله شیرآباد
قابل‌ذکر است مهلت ارسال طرح‌های مربوط به زاهدان 12 آذر 97 می‌باشد. برای اطلاعات بیشتر به سایت معمارنت مراجعه نمایید. www.memarnet.com
بالاخره پس از ماه‌ها بحث‌وجدل، هماهنگی مربوط به «مسابقه طراحی ارتقاء تدریجی سرپناه خودساخته حداقل در سکونتگاه‌های غیررسمی ایران» به فراخوان عمومی رسید. ماه‌هایی که خود ما هم پا به‌پای خواندن متون و بحث روی تعاریف و نحله‌های موضوع سرپناه خودساخته حداقل و به زبان خودمانی سرپناه انسان‌های بی‌جا شده و کم‌درآمد دیدی واقعی‌تر پیدا کردیم.
این مسابقه دومین مسابقه از مجموعه مسابقات طراحی‌شده برای اقشار کم‌درآمد در جامعه ایران است. اولین مسابقه پس از زلزله منطقه کرمانشاه با عنوان «مسابقه اسکان موقت بی‌جا شدگان حوادث طبیعی و انسانی (زلزله، سیل، جنگ و ...)» در سال گذشته برگزار شد.
تعریف سکونت به‌عنوان حق آدم‌ها به شهر، تعریف سرپناه، خانه، سکونتگاه، زاغه، حلبی‌آباد، کپر، آلونک، تعریف رسمی بودن و غیررسمی بودن، تعریف قانونی بودن و غیرقانونی بودن همه روی میز بود.
6 عدد پرتره خانه‌های هدف در محله چهارده معصوم نیشابور جهت طراحی ارتقاء تدریجی در مسابقه«طراحی ارتقاء تدریجی سرپناه خودساخته در سکونتگاه‌های غیررسمی ایران» به شرح زیر اعلام می‌شود:
1- پرتره خانه شماره 1 محله 14 معصوم
2- پرتره خانه شماره 2 محله 14 معصوم
3- پرتره خانه شماره 4 محله 14 معصوم
4- پرتره خانه شماره 5 محله 14 معصوم
5- پرتره خانه شماره 6 محله 14 معصوم
6- پرتره خانه شماره 7 محله 14 معصوم
بالاخره پس از ماه‌ها بحث‌وجدل، هماهنگی مربوط به «مسابقه طراحی ارتقاء تدریجی سرپناه خودساخته حداقل در سکونتگاه‌های غیررسمی ایران» به فراخوان عمومی رسید. ماه‌هایی که خود ما هم پا به‌پای خواندن متون و بحث روی تعاریف و نحله‌های موضوع سرپناه خودساخته حداقل و به زبان خودمانی سرپناه انسان‌های بی‌جا شده و کم‌درآمد دیدی واقعی‌تر پیدا کردیم.
این مسابقه دومین مسابقه از مجموعه مسابقات طراحی‌شده برای اقشار کم‌درآمد در جامعه ایران است. اولین مسابقه پس از زلزله منطقه کرمانشاه با عنوان «مسابقه اسکان موقت بی‌جا شدگان حوادث طبیعی و انسانی (زلزله، سیل، جنگ و ...)» در سال گذشته برگزار شد.
تعریف سکونت به‌عنوان حق آدم‌ها به شهر، تعریف سرپناه، خانه، سکونتگاه، زاغه، حلبی‌آباد، کپر، آلونک، تعریف رسمی بودن و غیررسمی بودن، تعریف قانونی بودن و غیرقانونی بودن همه روی میز بود.
