امير بهادر جعفري -معمار

معمارنت-هر گوشه ای بنشینی، به هر سمتی قدم برداری، هر کجا برای درنگ بایستی، در اینجا چندان بلاتکلیف به نظر نخواهی رسید. سکوها با سخاوت ، پیرامون فضای باز میانی، راحت ترین و بی آلایش ترین نقطه برای نشستن هستند. در شهری که جایی برای ماندن در آن ساخته نمی شود این چنین فرصتی برای حضور، بی نظیر است.  سالهای دور را به خاطر می آورم، کودکی را. اینجا از نخستین مکانهایی بود که جهان پیرامونم را با آن تثبیت کردم. قبل از آن البته نقش جهان بود که درکودکی بخشی قطعی از دنیای بیرون بود. منطق کودکی گویا پذیرفته  بود که دنیا شهریست که در آن خانه داریم و این شهر یک میدان دارد با چند ساختمان غول پیکردر اطراف و انبوهی از غرفه ها. هنوزتصوراینکه کسی معماری را خلق می کند شکل نگرفته بودو اینها انگارخود ازابتدا بودند. مرزهای تجربه ی شهر که عقب تر رفتند" پلازا" دومین فضای ازلی را در ذهن من شکل داد. آن چه خوب به خاطر دارم این گمان است که گنبد آبی آن سوی خیابان با ساختمان آجری پیرامون حیاط بزرگ یکی است. امروز این باور ابتدایی برایم جدی ترین تصویر اینجا را می سازد.