تدوین اندیشهای واحد برای کل سرزمین در چارچوب طرح آمایش، یا به عبارتی دیگر، برقراری یکپارچگی قلمرویی نظریهای بود که بهویژه فراتسویان در پی آن بودند و آن را در کشورشان، بهکار بستند.
در سالهای پیش از انقلاب اسلامی، ایران هم که چنین هدفی را برای کل کشور دنبال میکرد، به صرافت تهیه چنین طرحی انداخت. از این رو، طی قراردادی از سوی سازمان برنامه و بودجه، این وظیفه به شرکت ایرانی ـ فرانسوی ستیران در سال 1354 واگذار شد. اکنون با گذشت بیش از چهار دهه از زمان تهیه و تصویب آن، این سند را میتوان سندی تاریخی تلقی کرد و ضروری است آن را با دقت بخوانیم، بسنجیم، بررسیم و به بنیادهای دانشی خود بیفزاییم. این سند، بهویژه در شرایط آن روزگار که نمیتوانستیم چیزی جز منویات ملوکانه را تأیید کنیم، دارای صراحت لهجه و شجاعانه بهشمار میآید.